.

..
روزها و شب‌هایی هستند که هیچ دفتری را پُر نمی‌کنند. خاطراتی که خالی‌اند. هرچند که رخداد‌های ریز و درشت محصورشان کرده‌ باشند.
مثلِ آب‌هایی که هیچ جامی را پر نخواهند کرد. و هیچ عطشی را فرو نخواهند گذاشت.
مثل انسان‌هایی که در هجومِ وقایع انباشته شده‌اند و به هیچ چیز سلام نمی‌گویند. از سیلاب‌های درون‌شان خشک شده‌اند و دستان‌شان هر نَمی را دریغ می‌گویند.
جام‌ها خالی می‌ماند. علف هرزی نمی‌روید و دفتری ورق نخواهد خورد. پس روزی و شبی وجود نداشته و نخواهد داشت.